Urodził się 20 sierpnia 1847 r. w Żabczu pod Hrubieszowem, zmarł 19 maja 1912r. w Warszawie. Naprawdę nazywał się Aleksander Głowacki. Bardzo wcześnie zmarli mu rodzice. Najpierw wychowywał się u babki w Puławach, potem u ciotki w Lublinie.
Jako szesnastoletni chłopiec wraz ze swoim bratem Leonem brał udział w powstaniu styczniowym (1863). Był wówczas uczniem gimnazjum w Kielcach. Po upadku powstania przebywał przez kilka miesięcy w więzieniu w Lublinie. Ukończył liceum w Lublinie, potem studiował w warszawskiej Szkole Głównej. Przerwał studia i zaczął pracować jako dziennikarz. Wkrótce stał się wybitnym publicystą. Do różnych gazet pisał „Kroniki tygodniowe”, felietony i listy z podróży, jakie odbywał.
Twórczość literacką rozpoczął od nowel i opowiadań. Najważniejsze z nich to: „Pałac i rudera”, „Przygody Stasia”, „Anielka”, „Michałko”, „Katarynka”, „Na wakacjach”, „Powracająca fala”, „Antek”, „Kamizelka”, „Grzechy dzieciństwa”, „Nawrócony”, „Milknące głosy”. Pierwszą powieścią B. Prusa była „Placówka” (1886). Inne znane powieści tego pisarza to: „Lalka”, „Emancypantki”, „Faraon”.
Prus był realistą, więc rzeczywistość opisywał tak, jak ją widział. pisarz był bardzo wrażliwy na ludzką krzywdę. Pochowano go w Warszawie na Powązkach. Na pomniku wyryto napis: „Serce serc”. Pamiątki po B. Prusie zostały zgromadzone w Nałęczowie, gdyż tam pisarz często bywał.