Początek tragedii greckiej sięga misteriów dionizyjskich, podczas których uczestnicy śpiewali pieśni obrzędowe ku czci Dionizosa. W pierwotnej swej postaci spektaklowa część obchodów dionizyjskich związana była z występami chórów, którym przewodził Koryfeusz, chór wykonywał pieśni zwane dytyrambami. Dalszym krokiem w kierunku wykształcenia się tragedii jako utworu scenicznego było wprowadzenie mówiącego aktora. Tę zasługę przypisuje się poecie Tespisowi.
W tragedii antycznej nie ma podziału na akty i sceny:
– prologos- zapowiedź
– parodos- wstępna pieśń chóru
– epejsodiony- sceny dialogowe
– stasimony- wystąpienia chóru
– kommos- lament bohatera
– eksodos- ostatnia pieśń chóru
– epilog- część ostatnia dramatu
Cechy tragedii antycznej:
– podział na tragedię i komedię
– zasada trzech jedności: czas- 24 h, miejsce: przed pałacem w Tebach, akcja: kłótnia Kreona i Antygony
– istnienie chóru
– ograniczona liczba aktorów na scenie- 3
– aktorzy byli mężczyznami
– tragizm postaci
– konflikt tragiczny- zderzenie się dwóch przeciwnych swiatopogladow – tragiczne zakończenie
– emocje i wzruszenia po przeczytaniu lub obejrzeniu
Katharsis: w poetyce Arystotelesa termin określania estetyczno – emocjonalnego funkcji tragedii, polegającej na wyzwoleniu się widza z uczucia strachu i litości poprzez intensywne ich przeżycie.
Stan oczyszczenia, wyładowania się, wyżycia się, który ma nastąpić pod wpływem oglądalnego przedstawienia, w dzisiejszych czasach można to osiągnąć poprzez pójście do kina, teatru.
W dramacie antycznym pojawia się wieszcz – pośrednik ludzi z Bogiem.