Charakterystyka twórczości Tomasza Manna.

Twórczość Tomasza Manna pod względem formalnym nie odbiega – przynajmniej na pierwszy rzut oka – od europejskiej tradycji epickiej XVIII i XIX w. „Zaokrąglony”, zamknięty kształt utworów, narracja płynąca spokojnym, obiektywizującym nurtem, bogactwo językowe, ujęte w dyscyplinę stylu dążącego do doskonałości – to jego istotne cechy. Dopiero dociekliwsze badanie stwierdza wielką rozmaitość zastosowanych struktur, aż do skomplikowanych wielowarstwowych, niemal „antypowieściowych” włącznie (np. „Józef i jego bracia”, „Doktor Faustus”), oraz niezwykłą giętkość języka, który łatwo daje się użyć do pastiszu, persyflażu, ociera się o zgoła niepokojącą ekwilibrystykę słowną zupełnie nowoczesnego autoramentu (np. „Wyznania hochsztaplera Feliksa Krulla”).

Warstwa treściowa w utworach Tomasza Manna ogarnia każdy temat niejako z dwóch punktów widzenia: współczesnego i ponadczasowego zarazem. Ta jej właściwość przejawia się już choćby w tym, że niezależnie od tematu fabularnego, czerpanego z rozmaitych pokładów chronologii (od Mojżesza i Jakuba, przez średniowiecznego „Wybrańca”, osiemnastowiecznego Goethego i Schillera, do postaci przeżywających drugą wojnę światową w „Doktorze Faustusie”), odnosi się ona zawsze do współczesnej autorowi rzeczywistości. I odwrotnie, aktualny pierwiastek fabularny rozpatrywany bywa przeważnie również w aspekcie przeszłości, a także przyszłości. Poza szeroką perspektywą chronologiczną, dążącą do ogarnięcia tworzywa w możliwie szerokich ramach czasowych, zwraca uwagę tendencja do kompleksowego ujmowania danej rzeczywistości, we wszelkich jej przejawach. Tego rodzaju uniwersalizm, będący postulatem w dobie Goethego, niezmiernie rzadko występuje w czasach dzisiejszych.

Mimo tak szerokiego zakresu tworzywa, który Mann opracowuje, dzieło jego wywołuje wrażenie jednolitości w tym sensie, w jakim to czyni muzyczny „temat z wariacjami”. Sprawiają to powtarzające się w poszczególnych jego utworach problemy-motywy, wokół których skupia się uwaga autora. Naczelnym takim problemem jest ograniczoność ludzkiego istnienia, w tym również ograniczoność w czasie, jego przemijanie, nieuchronność śmierci oraz nasuwające się oczywiście pytanie o wagę, walor i ważność życia. Skala odpowiedzi na to pytanie w dziełach Manna sięga od kwietystycznego nihilizmu w młodzieńczej noweli „Rozczarowanie” (zresztą typowej dla utworów tego okresu) do heroizmu w „Lotcie w Weimarze” czy w „Doktorze Faustusie”. W obu tych dziełach osobowościami heroicznymi – co zresztą jest regułą u Manna – są ludzie sztuki.