Egzamin w pigułce – powtórzenie wiadomości do egzaminu gimnazjalnego

I. Czytanie ze zrozumieniem.

1. Pamiętaj o dokładnym przeczytaniu tekstów źródłowych. Na każde pytanie odpowiadaj, szukając właściwej odpowiedzi w tekście źródłowym lub zaznacz właściwą odpowiedź na zasadzie wykluczenia najmniej prawdopodobnych.

II. Zadania krótkiej odpowiedzi.

1. Czytaj wielokrotnie polecenie i wykonuj dokładnie to, o co cię proszą. Pamiętaj, że wypisz, to znaczy zacytuj.
2. Udzielaj tylko takich odpowiedzi, których jesteś całkowicie pewien.

III. Krótkie formy wypowiedzi.

1. Zaproszenie, ogłoszenie
a) Odpowiedź na pięć pytań: kto, kogo, gdzie, kiedy z godziną i po co? Zaprasza; pamiętaj, że najczęściej cel zaproszenia lub ogłoszenia jest podany w poleceniu.
b) Pomiędzy datą i godziną stawiaj przecinek; nie zapomnij o zwrotach: serdecznie zapraszam, mam przyjemność zaprosić.

2. Streszczenie.
Krótko przedstaw treść utworu, nie oceniaj, nie komentuj i nie cytuj.

3. Dedykacja
Zawiera informacje, z jakiej okazji piszemy daną formułę; musi być podpis ofiarodawcy, co najmniej imię adresata, miejscowość i data.

4. Sprawozdanie – notatka informacyjna.
Odpowiedz na następujące pytania: co się wydarzyło, kiedy, gdzie, kto w tym brał udział, z jakiej okazji i jaki był przebieg wydarzenia: w drugiej części oceń krótko to wydarzenie.

5. Plan
– ramowy – w formie punktów, oznaczonych cyfrą, wielką literą z kropką na końcu i konsekwencja w rodzaju wypowiedzeń ? równoważniki zdań lub zdania oznajmujące
– szczegółowy – podpunkty o dowolnych oznaczeniach, mała litera, na końcu przecinek, średnik lub nic, a w ostatnim podpunkcie kropka.

6. Podanie
– prawy górny róg – miejscowość, data
– lewy górny róg – dane nadawcy
– poniżej daty zwrot do adresata , np. Dyrektor SP nr 29 w Częstochowie
– w pierwszym akapicie przedstawienie prośby, np. proszę o…, w drugim akapicie uzasadnienie prośby, na dole po prawej stronie podpis.

7. Pamiętnik
– data, nawet ogólna; wypowiedź w pierwszej osobie, styl potoczny

IV. Dłuższe formy wypowiedzi

1. Charakterystyka
– przedstaw postać, krótko opisz jej wygląd: skup się na cechach charakteru, oceń postać.
– pamiętaj, że często w charakterystykach trzeba coś udowodnić, zatem nie zapominaj o słownictwie: moim zdaniem, w moim przekonaniu, sądzę, uważam.

2. List
– w prawym górnym rogu miejscowość, data poniżej po lewej stronie zwrot do adresata pod listem podpis: nie zapomnij o trzech akapitach: w akapicie pierwszym – cel napisania listu, w drugim akapicie właściwa treść, a w ostatnim pozdrowienia. Wbij sobie do głowy! – zwroty do adresata: Ci, Tobie, Twój, Ciebie zawsze wielką literą i oczywiście – PS.

3. Rozprawka:
koniecznie trzy akapity
– w pierwszym sformułuj tezę (w moim przekonaniu, sądzę, uważam, będę się starał bronić tezy, będę polemizować z tezą, odpowiadam twierdząco na pytanie zawarte w temacie)
– w drugim akapicie podaj przykład, który popiera twoje stanowisko (świadczy o tym przykład, jako przykładem posłużę się, dodatkowym argumentem może być, jestem pewna/y, że, z całą pewnością)
– w trzecim akapicie musisz podsumować, czyli zapisać wniosek lub uogólnienie wcześniej podanych argumentów: pamiętaj, żeby nie powtarzać, tylko ją rozwinąć.

4. Opowiadanie
– składa się ze wstępu, rozwinięcia i zakończenia, czyli muszą być trzy akapity; we wstępie wprowadź w klimat wydarzeń, w rozwinięciu przedstawiamy, i relacjonujemy wydarzenia w kolejności chronologicznej, w zakończeniu możesz pozostawić czytelnika w niepewności, lub też przedstawić jakiś wniosek.

5. Recenzja
– to krytyczne omówienie dzieła sztuki lub wydarzenia kulturalnego
– najpierw nadaj tytuł swojej recenzji, następnie przedstaw, czego będzie dotyczyć recenzja, np. przypadkowo włączyłem telewizor i obejrzałem; następnie określ problematykę utworu, np. to nietypowa opowieść o losach młodych żołnierzy, którzy zostają zmobilizowani na wojnę w Wietnamie; oceń poszczególne elementy dzieła, np. akcję, bohaterów, sposób przedstawienia, krytykuj, ale rozsądnie, tzn. przedstawiając sensowne argumenty
– oceń dane dzieło – co ci się w nim podobało lub nie podobało, czy poleciłbyś je komuś, dlaczego?

W starożytnym Koloseum…

Dzieł o antyku, gladiatorach i igrzyskach było już sporo – wystarczy wspomnieć „Spartakusa” czy kilka wersji „Quo Vadis”. Tym razem superprodukcja z ambicjami, bo tak można chyba nazwać film Ridleya Scotta o generale Marku Aureliuszu (który mógł zostać cesarzem, ale został… gladiatorem), ma szansę przyciągnąć do kina i wielbicieli antyku, i walk, i tych którzy, lubią filmy psychologiczne i melodramaty.

Film naprawdę robi wrażenie rozmachem i przejmującymi scenami batalistycznymi, siłą uczuć i ilością wylanej krwi, wyrazistymi, aczkolwiek nieprzerysowanymi sylwetkami bohaterów. Hołd należy oddać kreacji Russela Crowe’a, który potrafi być okrutnym wojownikiem i czułym ojcem. Wrażenie czyni scenografia, przepych i dbałość o szczegóły w odtworzeniu realiów starożytności. Barwna i szybka akcja wciąga i nawet nie zauważamy, kiedy mijają dwie godziny.

Moim zdaniem „Gladiator” ślizga się niekiedy na granicy kiczu, ale nigdy jej nie przekracza, porusza, ale nie irytuje.