Jacek Soplica – charakterystyka

Główną postacią „Pana Tadeusza”, jest ojciec tytułowego bohatera – Jacek Soplica. Człowiek, który w walce o wolność ojczyzny poświęcił całe swoje życie. Był on bratek Sędziego Soplicy. W trakcie czytania lektury, poznajemy go jako ks. Robaka, lecz jego blizny i zachowanie wskazywały na to, że nie zawsze był mnichem i w przeszłości mógł służyć w szeregach wojskowych. Ze względu na to, że zmienia on całkowicie swoje życie, zaliczamy go do postaci dynamicznych.

Jacek Sopica pochodził z jednej z liczniejszych litewskich rodzin, był przedstawicielem raczej ubogiej szlachty. W młodości był ulubieńcem okolicznej szlachty. Był znany równiez jako „wąsal”, ze względu na swoje długie, ogromne, sumiaste wąsy od ucha do ucha. Z uwagi na swój bojowy charakter, został przywódcą drobnej szlachty litewskiej i zaskarbił sobie jej zaufanie. Jacek nie siedział samotnie, a poparcia swej idei niepodległościowej szukał wśród mas szlachty zaściankowej i chłopstwa, pobudzając w nich patriotyzm. Nasz bohater potrafił łatwo zjednać ludzi, bywał często na sejmikach, Stolnik Horeszko zabiegał o przyjaźń z Jackiem, zapraszał go na biesiady, mówił niejednokrotnie: „nie miałem przyjaciela nad Jacka Soplicę !”. Tak więc był on potrzebny Horeszce, ponieważ miał on możliwość dowolnego manipulowania na sejmikach głosami okolicznej szlachty. Liczyły się z nim najzamożniejsze rody, ponieważ dysponował ponas trzystoma głosami na sejmikach i ponad trzystoma szablami w boju.

Jacek Soplica był z natury bardzo żywiołowy, charakteryzowały go impulsywność, porywczość i brak opanowania. Był człowiekiem kłótliwym, gwałtownym nieokiełzanym i samowolnym, dzuałał dla swej władzy i sławy. Był powrzechnie znany jako awanturnik, warchoł, paliwoda, zabijaka i zawadiaka. Cechowała go również śmiałość, którą przejawiał w licznych potyczkach, porachunkach i pojedynkach ze szlachtą. Był świetnym strzelcem i szermierzem, najlepszym na Litwie. Dzięki tym wszystkim cechom bała się go cała szlachta. Mimo wszystko był szczery, otwarty oraz prostolinijny. Ufany, ale jednocześnie moło podejrzliwy i bardzo naiwny. Pod względem uosobienia Jacek posiadał wiele osobistych zalet, do których można zaliczyć między innymi szczere oddanie ojczyźnie, co wskazuje na to, że był on zdolny do najwyższych poświęceń. Wady jego charakteru to pycha, pyszałkowatość, przemądrzałość, zaczepność, kłótliwość, zbyt długa pewność siebie a także pijaństwo, co było definitywnie nagorszą z jego cech.

Nasz bohater w młodości, kochał się w Ewie, córce Stolonika Horeszki. Dumny magnat nie zgodził się oddać ręki córki ubogiemy szlachcicowi i wolał unieszczęśliwić oboje wydając Ewę za mąż za bogatego kasztelana. Tymczasem Jacek ożelił się z pierwszą napotkaną na drodze kobietą, która urodziła mu syna Tadeuszaa i po krótkim czasie zmarła. Urażona ambicja Jacka doprowadziła go do krwawej zemsty. Niejednokrotnie błąkał się w okolicy zamku Horeszków nie mogąc pogodzić się ze stratą Ewy. Pewnego razu był mimowalnie świadkiem tryumpfalnego odpierania przez Horeszkę ataku Moskali na zamek. Emocje spowodowane wyrządzoną przez Horeszkę krzywdą zwyciężyły. Jacek w porywie gniewu wymierzył, a oddany strzał niestety okazał się celny. Zabójstwo Stolnika Horeszki spowodowało przełom i głęboką przemianę w życiu Jacka, tym bardziej iż wzięto go za stronnika Moskali i posądzono o zdradę narodu. następstwem tej wielkiej przemiany był ucieczka z kraju, udanie się do Legionów, postanowienie poprawy i wstąpienie do zakonu. Jacek od tego czasu, na znak pokory, zwał się „Robakiem”, by dobrymi przykładami i walką za ojczyznę odpokutować za grzechy swojej młodości. W Legionach działał jako emisariusz, przenosząc wiadomości, co bywało nieraz bardzo niebezpieczne. Był klikakrotnie ranny, aż wreszcie w przebraniu księdza Robaka, wrócił na Litwę, gdzie ze specjalną misją miał organizować powstanie, którego wybuch był naznaczony na moment wkroczenia wojsk napoleońskich. Jacek z narażeniem życia wędrował od dworu do dworu, w karczmach wiejskich agitował chłopów do powstania. Nawet właśnemu synowi, Tadeuszowi, nie wyjawił kim jest, chociaż niejednokrotnie bardzo tego pragnął.

Moim zdaniem Jacek Soplica, jest wzorem prawdziwego patritoty, który wszystko poświęcił w służbie ojczyźine. Jest postacią dynamiczną, gdyż jego charakter kształtuje się w trakcie trwania akcji utworu.
Mickiewicz w swoim utworze, świadomie podkreśla jak wielkie znaczenie w życiu człowieka odgrywa służba i poświęcenie dla ojczyzny oraz żarliwy potriotyzm, co powoduje, że przebaczamy Jackowi wszystkie grzechy jego młodości i stawiamy go w rzędzie tych bohaterów literackich, którzy stanowią dla nas wzory osobowe.