Wstęp, czyli co to jest Iliada i kim był Homer
Homer żył na przełomie IX i VII wieku p.n.e. Był najwybitniejszym epikiem helleńskim, o którego pochodzenie sprzeczało się siedem miast. Homer był ślepcem, wędrownym śpiewakiem. Jego eposy krążyły w formie ustnej, aż w VI w p.n.e., zostały spisane na rozkaz tyrana Pizystratesa.
W czasach nowożytnych powstała “kwestia homerycka”, czyli spór o autorstwo Iliady i Odysei. W XIX wieku trwały spory czy dzieła te są zbiorami poematów różnych autorów, czy też napisał je jeden poeta. Dziś uważa się, że autorem obu dzieł jest Homer a przemawiają za tym:
· ukazywanie świata typowo dworskiego,
· ogromna dojrzałość artystyczna obu dzieł,
· podobieństwo w zwartości kompozycyjnej.
“Iliada” dotyczy czterdziestu dni ostatniego, dziesiątego roku wojny trojańskiej. Rozpoczyna się od konfliktu Achillesa z Agamemnonem o brankę, w wyniku czego Achilles odmówił udziału w wojnie. Utwór zaczyna się inwokacją do muzy Kaliope z prośbą o poetyckie natchnienie. Składa się z 24 pieśni, które kończą się śmiercią, pogrzebem Hektora.
Cechy eposu i jak to widać w Iliadzie.
Epos – (zwany inaczej epopeją), najstarszy, wierszowany gatunek epicki, którego tematem są losy zbiorowości i jej reprezentatywnych przedstawicieli, zwykle jednostek o cechach heroicznych, ukazane w bardzo ważnych momentach dziejowych na tle tradycji, kultury i obyczajów.
Wzorem eposu jest właśnie Iliada, skąd wziął się wzorzec tego gatunku wykorzystany następnie np. u Wergiliusza, w “Eneidzie”.
Główne cechy eposu:
· Akcja rozgrywa się na dwóch płaszczyznach, boskiej i ludzkiej. W Iliadzie widać to na przykładach ingerencji boskich w akcję. Część bogów staje po stronie Troi, część po stronie Greków. Toczą oni między sobą bój tak jak ludzie.
· Motywacja wszystkich wydarzeń ma charakter mitologiczny, to znaczy życie człowieka zdeterminowane jest wolą bogów. Na przykład mierzenie losów walki Achillesa z Hektorem, na przykład to, że Grekom miało się nie wieść dopóki Achilles nie pogodzi się Agamemnonem,
· Pozycja narratora jest wyeksponowana, jest on wszechwiedzący i wszechobecny; rzadko zabiera głos we własnym imieniu, na pierwszy plan wysuwa się fabuła. Narratora widać w inwokacji, a później zabiera nas w miejsca dziania się akcji,
· Fabuła eposu jest rozległa, zawiera wiele wątków i obejmuje wydarzenia na przestrzeni dłuższego okresu czasu. Fabuła Iliady zawiera wiele wątków, a każda pieśń jest w zasadzie utworem, który może być śpiewany
ecytowany oddzielnie.
· Występuje duża ilość opisów: opis tarczy Achillesa, opis zabicia Hektora i bardzo szczegółowy opis przebicia mu nóg i wleczenia go za wozem,
· Podniosły i uroczysty styl, zgodny z zasadą decorum obfitujący w inwokacje, apostrofy oraz inne figury stylistyczne, zwłaszcza w tzw. porównania homeryckie np.:
Jak nie masz między ludźmi i lwami przymierza,
Jako nigdy wilkowi baran nie dowierza,
Lecz w wiecznej żyją wojnie: tak nie masz sposobu,
By jaki węzeł zgody połączył nas obu.”
· Miarą wierszową jest heksametr (12-17 sylab i 6 akcentów w wersie).
Zakończenie, czyli co działo się z eposem.
W każdej epoce historycznej wykształciły się odmiany eposu charakterystyczne dla swoich czasów np. Pan Tadeusz.
Popularność eposu skończyła się w XVII wieku, a jego miejsce zajęła powieść. Pewne właściwości eposu zachowała powieść przedstawiająca losy całych grup społecznych, np.: “Nad Niemnem” E. Orzeszkowej – epopeja zaścianka, “Chłopi” Wł. Reymonta – epopeja chłopska, “Lalka” B. Prusa – epos mieszczański, “Noce i dnie” M. Dąbrowskiej – epos polskiego losu i polskiej inteligencji.