Opowiadanie rozpoczyna się przedstawieniem ubogiego życia głównego bohatera. W celu zapewnienia bytu rodzinie opuszcza on wioskę w poszukiwaniu pracy.
W Cybince imał się różnych prac, ale wiele nie zarobił. Gdy za dziękuję naprawił wóz wdowy, postanawia wrócić do domu. Podczas wędrówki zaskoczyła go noc w borze. Zaczął błądzić, toteż postanowił przeczekać ją w lesie. Zmęczony zasnął, lecz wkrótce zbudziło go światło bijące z kwiatu paproci. Wiedząc o cudownej mocy rośliny, postanowił ją zerwać, lecz zapadła ciemność i mimo poszukiwań nie udało mu się jej odnaleźć. Nie wiedział, że kwiat wpadł mu do buta.
Świtem Golisz udał się w dalszą drogę. Napotykał wiele zwierząt, które się go nie bały. Bohater był tym zaskoczony, jak i faktem, że jest niedostrzegalny ani przez pastuszka, ani staruszkę. Postanowił sprawdzić, czy jego postać rzuca cień. Niestety, nie ujrzał swego odbicia i zrozumiał, że jest niewidzialny. Gdy dotarł do domu, zobaczył rodzinę czekającą na jego powrót. Stał i słuchał, jak mówią o nim, lecz nie dostrzegają go. Kiedy złapał syna, chłopiec był przerażony, tak jak i pozostali. W panice uciekli z domu. Po jakimś czasie rodzina wraz z mieszkańcami wsi powraca. Wszyscy dostrzegają śpiącego Golisza. Po opowiedzeniu swych przygód, bohater postanawia ubrać buty. Michaś, chcąc je podać ojcu, staje się niewidzialny, a następnie ojciec, mając je na swych kolanach. Walenty zafascynowany mocą butów postanawia je kupić. Po usunięciu wszelkich paprochów, w tym – kwiatu paproci, gospodarz ciągle jest widoczny, co było tematem drwin.
Opowiadanie kończy się szczęściem rodziny Goliszów.